Pompy samozasysające

Pom­py samo­za­sy­sa­ją­ce to ogól­ne okre­śle­nie dla pomp posia­da­ją­cych zdol­ność ewa­ku­acji powie­trza w ruro­cią­gu ssaw­nym i zdol­ne do ponow­nej pra­cy w przy­pad­ku jej zapowietrzenia.

W ramach pomp samo­za­sy­sa­ją­cych może­my roz­róż­nić kil­ka typów roz­wią­zań, cha­rak­te­ry­zu­ją­cych się inną zasa­dą dzia­ła­nia funk­cji samo-zasysania.

Naj­bar­dziej popu­lar­ne roz­wią­za­nia pomp samozasysających:

• Pom­py z wbu­do­wa­ną zwęż­ką ven­tu­rie­go (tzw. jet), sto­so­wa­ne w małych pom­pach do zasto­so­wań przy­do­mo­wych i nie­du­żych insta­la­cji prze­my­sło­wych. Pom­py tego typu cha­rak­te­ry­zu­ją się nie­wiel­ką zdol­no­ścią do ewa­ku­acji powie­trza i wyma­ga­ją zala­nia pom­py oraz zasto­so­wa­nia zawo­ru zwrot­ne­go po stro­nie ssaw­nej. Są wraż­li­we na zanie­czysz­cze­nia w cieczy.
• Pom­py krą­że­nio­we np. bocz­no-kana­ło­we — pom­py wyma­ga­ją­ce wstęp­ne­go zala­nia i posia­da­ją­ce dobre wła­sno­ści wobec pra­cy z powie­trzem w linii ssaw­nej. Wadą tych pomp jest moż­li­wość pom­po­wa­nia tyl­ko czy­stych cie­czy oraz sto­sun­ko­wo nie­du­ża war­tość mak­sy­mal­ne­go prze­pły­wu (do ok 30 m³/​godz.)
• Pom­py samo­za­sy­sa­ją­ce z kor­pu­sem spi­ral­nym — pom­py wyma­ga­ją­ce wstęp­ne­go zala­nia tyl­ko kor­pu­su, a nie całej linii ssaw­nej oraz posia­da­ją­ce wbu­do­wa­ny zawór zwrot­ny, prze­waż­nie typu kla­po­we­go. Posia­da­ją zdol­ność do odpro­wa­dze­nia powie­trza z ruro­cią­gu ssaw­ne­go przy star­cie urzą­dze­nia, a po skoń­czo­nej pra­cy ciecz znaj­du­ją­ca się w ruro­cią­gu może spły­nąć z powro­tem do zbior­ni­ka. Pom­py tego typu dobrze spraw­dza­ją się w zasto­so­wa­niach np odwad­nia­nia wyko­pów, gdyż po zapo­wie­trze­niu i poja­wie­niu się powie­trza oraz zerwa­niu stru­gi cie­czy, mogą odpo­wie­trzyć się samo­ist­nie. Dodat­ko­wo pom­py takie mogą zostać wypo­sa­żo­ne w wir­ni­ki pół­otwar­te, co pozwa­la na ich sku­tecz­ne zasto­so­wa­nie tak­że w przy­pad­ku brud­nej wody i ścieków.
• Pom­py wiro­we ze wspo­ma­ga­niem próż­nio­wym — naj­sku­tecz­niej­sze roz­wią­za­nie samo-zasy­sa­nia w zakre­sie pomp wiro­wych. Po star­cie pom­pa nie wyma­ga zale­wa­nia kor­pu­su, ani ruro­cią­gu, a pom­pa próż­nio­wa i sepa­ra­tor woda-powie­trze zain­sta­lo­wa­ny w ramach agre­ga­tu pom­po­we­go odpo­wia­da za efek­tyw­ne odpro­wa­dza­nie powie­trza z linii ssaw­nej. Pom­pa taka, w zależ­no­ści od zasto­so­wa­ne­go typu wir­ni­ka, może być zasto­so­wa­nia do trans­fe­ru szla­mu i suro­wych ście­ków i jest goto­wa do pra­cy nie­zwłocz­nie po pod­pię­ciu prze­wo­dów ssaw­nych i tłocz­nych. Wadą roz­wią­za­nia jest wyż­sza cena niż np. pomp samo­za­sy­sa­ją­cych z kor­pu­sem spi­ral­nym. Dzię­ki wyso­kiej zdol­no­ści do ewa­ku­acji powie­trza, pom­py tego typu nada­ją się do igło­fil­trów oraz w apli­ka­cjach czysz­cze­nia zbior­ni­ków, gdzie poziom cie­czy jest bar­dzo niski, a do ruro­cią­gu wraz z cie­czą zasy­sa­ne jest powietrze.
• Pom­py wypo­ro­we samo­za­sy­sa­ją­ce - oprócz pomp wiro­wych moż­na spo­tkać pom­py wypo­ro­we posia­da­ją­ce zdol­no­ści ssaw­ne. Gene­ral­nie więk­szość kon­struk­cji pomp wypo­ro­wych posia­da moż­li­wość trans­fe­ru przy­naj­mniej nie­wiel­kiej ilo­ści powie­trza wraz z pom­po­wa­nym pro­duk­tem, może to jed­nak mieć znacz­ny wpływ na jej spraw­ność i wyma­gać zala­nia pom­py przed uru­cho­mie­niem. Wyjąt­kiem od tej regu­ły są m.in. pom­py mem­bra­no­we i pery­stal­tycz­ne, któ­re potra­fią pra­co­wać na sucho przez dłuż­szy czas bez uszko­dze­nia, a ich zdol­ność do tło­cze­nia powie­trza nie­mal na rów­ni z pro­duk­tem spra­wia, że zapew­nia­ją efekt “odku­rza­cza” i moż­li­wość pra­cy przy niskim pozio­mie cie­czy w zbiorniku.