Pompy zatapialne ściekowe

Pom­py zata­pial­ne to bar­dzo popu­lar­ny rodzaj pomp, cechu­ją się kla­są szczel­no­ści IP68 i są prze­zna­czo­ne do pra­cy w zanurzeniu.

Rodza­je pomp zata­pial­nych – typy wirnika:

• z wir­ni­kiem kana­ło­wym zamknię­tym (posia­da­ją wyso­ką spraw­ność lecz ogra­ni­czo­ne moż­li­wo­ści jeże­li cho­dzi o moż­li­wość pom­po­wa­nia ciał stałych)
• z wir­ni­kiem kana­ło­wym otwar­tym (więk­sza zdol­ność do trans­fe­ru zanie­czysz­czeń w sto­sun­ku do pomp z wir­ni­kiem zamknię­tym, wyso­ka spraw­ność, w zależ­no­ści od kon­struk­cji mogą cał­kiem nie­źle spraw­dzać się przy pom­po­wa­niu zanie­czysz­czeń, w szcze­gól­no­ści kon­struk­cje z wir­ni­kiem jed­no­ka­na­ło­wym samoczyszczącym)
• z roz­drab­nia­czem (prze­zna­czo­ne do pom­po­wa­nia ście­ków prze­wo­dem o nie­wiel­kim prze­kro­ju na duże odle­gło­ści w kana­li­za­cji pro­jek­to­wa­nej jako „ciśnie­nio­wa”
• z wir­ni­kiem VORTEX (jeże­li wir­nik jest cof­nię­ty w kor­pu­sie, są prze­zna­czo­ne do trans­fe­ru suro­wych ście­ków, tak­że zawie­ra­ją­cych dłu­gie włók­na, kon­struk­cja prze­ciw­dzia­ła­ją­ca zaty­ka­niu i zdol­na do pra­cy w trud­nych warun­kach, pom­py te cechu­je więk­sze zuży­cie mocy ze wzglę­du na niż­szą spraw­ność hydrauliczną)
• z wir­ni­kiem tną­cym (typu Chop­per) – sku­tecz­ność podob­na do wir­ni­ka Vor­tex, spraw­ność pod­wyż­szo­na (niż­sze zuży­cie energii)
• z wir­ni­kiem śru­bo­wo-odśrod­ko­wym (nie­za­wod­ne pom­py do trans­fe­ru suro­wych ście­ków z bar­dzo dłu­gi­mi cia­ła­mi włók­ni­sty­mi o wyso­kiej spraw­no­ści hydraulicznej)
• z wir­ni­kiem śmi­gło­wym (prze­zna­czo­ne do pod­no­sze­nia wody na mak­sy­mal­nie kil­ka metrów w górę, w celu szyb­kie­go trans­fe­ru dużej ilo­ści wody z pom­pow­ni lub zbiornika)

Pra­ca w nie­peł­nym zanu­rze­niu pomp zatapialnych:

• stan­dar­do­we i powszech­nie uży­wa­ne pom­py zata­pial­ne wyma­ga­ją peł­ne­go zanu­rze­nia kor­pu­su sil­ni­ka w wodzie o tem­pe­ra­tu­rze nie prze­kra­cza­ją­cej 40 stop­ni w celu zapew­nie­nia odpo­wied­nie­go chło­dze­nia i odpro­wa­dza­nia cie­pła z sil­ni­ka i komo­ry ole­jo­wej. Kon­struk­cje z podwój­nym uszczel­nie­niem mecha­nicz­nym i komo­rą ole­jo­wą lepiej tole­ru­ją pra­cę w nie­peł­nym zanu­rze­niu i jest ona dopusz­czal­na np. w try­bie S3 czy­li 15 minut pra­cy i okre­ślo­ny czas posto­ju. Tego typu pomp moż­na użyć do odpom­po­wa­nia cie­czy z pom­pow­ni, jeże­li czas jest pra­cy nie prze­kro­czy zakła­da­nej war­to­ści pra­cy w try­bie przerywanym.
• wyjąt­kiem są pom­py wypo­sa­żo­ne w płaszcz chło­dzą­cy lub zapro­jek­to­wa­ne na wyż­sze tem­pe­ra­tu­ry pom­po­wa­nej cie­czy, gdzie dopusz­czal­na jest pra­ca cią­gła w nie­peł­nym zanu­rze­niu pompy

Mon­taż pomp zata­pial­nych – popu­lar­ne warianty:

• posa­do­wie­nie swo­bod­ne – pom­pa posia­da wła­sną pły­tę pod­sta­wy i naj­czę­ściej kola­no tłocz­ne na wylo­cie, połą­cze­nie pom­py z przy­łą­czem ruro­cią­gu tłocz­ne­go za pomo­cą węży elastycznych
• mon­taż ze sto­pą sprzę­ga­ją­cą – pom­pa wypo­sa­żo­na w spe­cjal­nym zaczep śli­zgo­wy jest opusz­cza­na jest po pro­wad­ni­cach (naj­czę­ściej ruro­wych) do dol­ne­go ele­men­tu – sto­py sprzę­ga­ją­cej – trwa­le zamon­to­wa­nej na dnie pom­pow­ni. Zaczep śli­zgo­wy pom­py posia­da uszczel­kę, któ­ra two­rzy uszczel­nio­ne połą­cze­nie pomię­dzy pom­pą i sto­pą (za docisk uszczel­ki do płasz­czy­zny sto­py sprzę­ga­ją­cej odpo­wia­da cię­żar pom­py). Całość zapro­jek­to­wa­na jest tak, aby zasprzę­gle­nie odby­ło się samo­czyn­nie po opusz­cze­niu pom­py w dół do sto­py sprzęgającej.
• Posa­do­wie­nie w komo­rze „suchej” – w takim przy­pad­ku komo­ra pom­pow­ni jest suchym pomiesz­cze­niem tech­nicz­nym, a napływ ście­ków kie­ro­wa­ny ruro­cią­giem ssaw­nym. W przy­pad­ku takie­go posa­do­wie­nia pom­py zata­pial­ne nie posia­da­ją­ce sil­ni­ka z wen­ty­la­to­rem muszą posia­dać moż­li­wość cią­głej pra­cy w nie­peł­nym zanu­rze­niu. Taką cechę speł­nia­ją np. pom­py zata­pial­ne wypo­sa­żo­ne w płaszcz chło­dzą­cy wokół sil­ni­ka. Pom­py mogą zostać posa­do­wio­ne w pozy­cji pozio­mej lub pionowej.